NΤΟΠΙΟΙ ΗΡΩΕΣ ΜΕ ΠΕΔΙΟ ΔΡΑΣΗΣ ΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΚΟΔΡΑ…
(Απόσπασμα)
ΠΕΣΤΕ ΤΑ ΜΕ ΔΙΚΑ ΣΑΣ ΛΟΓΙΑ…
«…Με μια μικρή ειρωνεία αλλά και σεβασμό σ’ αυτούς τους ανθρώπους που αυτοκτόνησαν στον στρατό, είναι ένα μνημείο σ’ αυτούς που τους ξεχνάνε…δηλαδή υπάρχει ο άγνωστος στρατιώτης που πεθαίνει πάντα στη μάχη, δεν αναφέρεται κανείς στον άγνωστο στρατιώτη που αυτοκτόνησε στο στρατό…Το συγκεκριμένο έργο είχε μια διαδικασία επίπονη, γιατί χτίστηκε πολύγωνο-πολύγωνο μέσα στον υπολογιστή, είναι τρισδιάστατο, δηλαδή γλυπτική… Ήθελα να ξεφύγω λίγο από τη ζωγραφική… Ήταν μια πρόκληση να το κάνω αλλά και πάρα πολύ δύσκολο, δηλαδή μου κατανάλωσε πολύ χρόνο και με κούρασε πάρα πολύ. Ήταν για μένα κάτι σαν κάθαρση, και γι’ αυτό επέλεξα να το κάνω…»
«…Το άλλο video είναι αρκετά προσωπικό και πάντα με τρομάζει επειδή έχει να κάνει με τον πατέρα μου και πάντα το αντιμετωπίζω λίγο διαφορετικά απ’ ότι φαντάζομαι ότι θα το αντιμετώπιζε ένας απλός θεατής. Μιλάει για την εξουσία κυρίως και για το πώς κάποιος τη χάνει. Ένας αξιωματικός ο οποίος είχε όλη αυτή την εξουσία στα χέρια του, δεν κατανοούσε πώς του είχε δοθεί, είχε γίνει μέρος της ζωής του και σε κάποια στιγμή όλα αυτά τα ‘χασε. Επίσης μιλάει και για τη δύναμη η οποία χάνεται, για τη νιότη η οποία χάνεται, για το πνεύμα το οποίο σιγά-σιγά αλλάζει και για τη μοναξιά που έρχεται σε κάποια στιγμή στον άνθρωπο…»
Μπάμπης Βενετόπουλος
«…Επειδή το βάρος του κτηρίου και του χώρου είναι πολύ μεγάλο και το νιώθω κι εγώ, θέλησα να ασχοληθώ κυρίως με τον προσωπικό χρόνο, δηλαδή όλοι αυτοί οι άνθρωποι που έχουν περάσει από δω, από το στρατόπεδο, είτε ως εξουσία είτε ως απλοί φαντάροι, φαντάζομαι υπό πίεση, όπως είναι σ’ ένα στρατόπεδο, όλοι χρειαζόταν ένα προσωπικό χρόνο, κάποιες στιγμές, για να μπορέσουν να καταλάβουν τι τους συμβαίνει και να μπορέσουν ν’ αντέξουν την όποια κατάσταση. Μ’ αυτό το χρόνο εγώ ασχολούμαι και η ίδια η σοφίτα μου φέρνει κάπως στο μυαλό, εμένα προσωπικά, ένα χώρο που μπορεί να κρυφτεί κάποιος για να πάρει το χρόνο του…πιθανόν. …Το κορίτσι για μένα αυτή τη στιγμή εκπροσωπεί την αθωότητα κατά κάποιον τρόπο, πιθανόν αυτό που οι άντρες αυτοί έχουν χάσει, την παιδικότητα, τα παιδικά χρόνια. Φυσικά μπορεί να είναι και το θηλυκό στοιχείο, αυτό που μπορεί να λείπει σ’ ένα στρατιώτη…»
Φωτεινή Καρυωτάκη
«…Η προσπάθειά μου ήταν να δημιουργήσω ένα χώρο, δηλαδή μια μυστική σε εισαγωγικά περιοχή, μυστική γιατί δε μπορούμε να τη δούμε, παρά μόνο να τη φανταστούμε, η οποία είναι ταυτόχρονα παρουσία και απουσία μαζί, δηλαδή ύπαρξη και ανυπαρξία. Όλα αυτά αναζητώντας ένα σημείο το οποίο είναι πραγματικό και φανταστικό ταυτόχρονα… Το σημείο αυτό εγώ το εννοώ ως ένα σημείο όριο – σύνορο, πάνω στο οποίο ασκούνται αντίθετες δυνάμεις ή εξουδετερώνονται αυτές οι δυνάμεις. Ένα σημείο όριο – σύνορο ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό που καταλήγει σε πραγματικό και φανταστικό ταυτόχρονα και δεν είναι ούτε πραγματικότητα ούτε φαντασία…»
Χρήστος Κεραμάρης
«…το θέμα μου είναι ο θεατής, ο παρατηρητής. Έχω στήσει έναν κλειστό χώρο όπου ο θεατής μπορεί να λειτουργήσει όπως στις συνθήκες ύπνου, ύπνωσης ή ονείρου. Μπαίνει σ’ ένα μαύρο χώρο και σ’ αυτόν ενεργοποιούνται διάφορες εικόνες, διάφορες αλληλουχίες συμβάντων μόνο από την παρουσία του… Σε συγκεκριμένες περιπτώσεις ο θεατής μπορεί να δει μέσα σ’ αυτά τα video και τη δικιά του την παρουσία ενταγμένη σαν δράστης, θύμα, παρών στο συγκεκριμένο συμβάν που μπορεί να μη το έχει βιώσει, να το έχει δει στον κινηματογράφο…Τα συμβάντα τα ενεργοποιεί ο ίδιος, όπως ουσιαστικά συμβαίνει και στην πραγματικότητα…»
«…Ένα άλλο έργο έχει στηθεί σε ένα μικρό κτίσμα παρατημένο, το οποίο τράβηξε την προσοχή μου από την πρώτη στιγμή…Το έχω ορίσει πλέον σα γλυπτό, με πολύ δυνατές αναφορές στη γλυπτική και αρχιτεκτονική των κονστρουκτιβιστών… Τόνισα αυτά τα στοιχεία, ουσιαστικά αναδόμησα το κτίσμα και μέσα εκεί μπορεί να κινηθεί ο θεατής και να λειτουργήσει μέσω κρυφών καμερών και μιας οθόνης σαν δράστης κάποιων συμβάντων, σαν παρατηρούμενος από τους άλλους και από τον εαυτό του…»
«Στο τρίτο έργο μου ασχολούμαι με τη δυσλειτουργία μιας φαινομενικά ισορροπημένης κοινωνικής ομάδας χιμπατζήδων στις καθημερινές της ασχολίες, που οι σχέσεις των μελών της με μια άλλη παραπλήσια ομάδα καταλήγουν σε κανιβαλισμό.
Ο θεατής καλείται να επιλέξει αν θα ξαπλώσει σε μια αιώρα… να αποφασίσει ποιος είναι ο ρόλος του… αν θα λειτουργήσει σα να βρίσκεται ξαπλωμένος μπροστά στην τηλεόραση…»
Θανάσης Πάλλας
