2013 - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ 'ΦΙΛΜ ΝΟΥΑΡ' ( Irina Pidova - Φωτεινή Χαμιδιελή - Iordanka Tenova - Λία Τσακσίρα - Σταύρος Νταγιούκλας - Caroline Luigi - Γεωργία Γρηγοριάδου - Νίκη Σφαιροπούλου - Μαρία Δασκαλάκη - Αλέκα Τσιρώνη - Ludyvine De Souza - Lysiane Pons - Εύα Κέκου - Χριστίνα Ιορδανίδου - Υρώ Σημαιοφορίδου - Νάντια Ανδρεανίδου - Βασίλης Τσιτλακίδης - Εύη Τζουβανίδου)

"CHEAP PHOTO, ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ" στη Γκαλερί ΤΕΤΤΙΧ

(Περιοδικό 'Φιλμ Νουάρ' τευχ. 78  19-12-2013)

Φωτ: Λία Τσακσίρα

Οκτώ (+ ένας που δεν πρόλαβε τις ημερομηνίες της έκδοσης) από τους συμμετέχοντες φωτογράφους απάντησαν στην ερώτησή μας:                                   

“Με ποια κριτήρια επέλεξες τις φωτογραφίες και τον τρόπο παρουσίασής τους, για την συμμετοχή σου στην έκθεση;”

“Οι φωτογραφίες είναι επικολημμένες σε καπαφίξ γιατί δεν παρεμβάλεται το γυαλί μεταξύ του έργου και του θεατή, έτσι είναι πιο άμεσες-νομίζω.                                                                                                
Η επιλογή έγινε με κριτήριο την μεταμόρφωση του έργου ζωγραφικής σε ένα άλλο ,αυτόνομο έργο στο οποίο συνεργάζονται τα αντικείμενα με τα χρώματα , σχήματα και γραμμές του φόντου.”               Φωτεινή Χαμιδιελή

“... Με το έργο μου θέλω να εκφράσω την φιλοσοφία μου για την ζωή-ένας ατελείωτος αγώνας να φτάσω και να αγγίξω την τελειότητα.                                                                                                              
Με τον τρόπο που επέλεξα να παρουσιάσω τις φωτογραφίες μου, με φτιαγμένα από εμένα κάδρα, κρύβεται η μαγεία  και η δύναμη της μοναδικότητας.”                                                                              
Iordanka Tenova

“Ήθελα να δείξω μια διασκεδαστική πλευρά του θέματος «γυναίκα - χρόνος». Αγαπώ αυτό το τρίπτυχο επειδή είναι λιτό στη σύνθεση, και τα έντονα χρώματά του πιστεύω ότι αντανακλούν τη χαρά της ζωής (σε κάθε ηλικία). Τοποθέτησα τις φωτογραφίες σε μαύρη επιφάνεια, η οποία αναδεικνύει καλύτερα το βασικό πράσινο χρώμα τους.”                                                                                            
Λία Τσακσίρα              

        

“Ήθελα να εκθέσω φωτογραφίες αφηρημένες αλλά ταυτόχρονα οικείες και με αυτόν το τρόπο να επικοινωνήσω βρίσκοντας κοινούς κώδικες αισθητικής και επικέντρωσης. Σε ότι αφορά τη παρουσίαση επέλεξα  να είναι απλή με σκοπό να μην «κλέψει» από τη φωτογραφία.”

Σταύρος Νταγιούκλας 

“Η τιμή πώλησης ήταν από την αρχή καθορισμένη και έπρεπε να μειωθεί αναλόγως το μέγεθος των έργων. Κι έτσι τα φαντάστηκα σαν κομψά αντικείμενα πάνω σε οριζόντια επιφάνεια, και όχι κορνιζαρισμένα στον τοίχο. Ύστερα, επέλεξα έργα λιτά, με ελάχιστα στοιχεία, τραβηγμένα από κοντινή απόσταση, για να μην παραπέμπουν σε μινιατούρα.”                                                                    Caroline Luigi

“Επέλεξα να στείλω τις συγκεκριμένες φωτογραφίες που παραπέμπoυν στο καλοκαίρι και τη θάλασσα, σε συνδυασμό με τις τυπωμένες λέξεις ενός ποιήματος. Δημιουργούν μια νοσταλγική ατμόσφαιρα  για τον χρόνο που πέρασε. Επίσης, αυτή η ποικιλία των χρωματικών συνδυασμών και αντιθέσεων, θεωρώ ότι τις κάνει εύκολα προσεγγίσιμες και κατανοητές, χαρούμενες και ονειρικές για το κοινό που θα έχει την ευκαιρία να της δει.”                                                                                        Γεωργία Γρηγοριάδου

“Η διάθεσή μου ήταν να αποδώσω κάποια χρηστικά-συμβολικά αντικείμενα που παραπέμπουν σε μια άλλη εποχή με τρόπο που να δίνει αφ'ενός την ατμόσφαιρα της νοσταλγίας,αφ'ετέρου τη σύνδεσή τους με το παρόν και με μια πιο σύγχρονη αντίληψη της αισθητικής”                                                    
Νίκη Σφαιροπούλου

“Οι πέντε φωτογραφίες που έστειλα στην έκθεση είναι μέρος  μιας μεγαλύτερης ενότητας με τίτλο “Hanging stories”. Με δύο από αυτές συνδέομαι συναισθηματικά  και αντιπροσωπεύουν τα συναισθήματά μου για μια συγκεκριμένη πορεία που είχα στη ζωή μου. Δύο φωτογραφίες παρουσιάζουν τον κόσμο γύρω μου. Και μια δείχνει εμένα την ίδια.”                                                    
Irina Pidova

Φωτ: Caroline Luigi

“Το κριτήριο που επέλεξα για να δείξω τις συγκεκριμένες φωτογραφίες είχε να κάνει με αυτή τη μαγική, ατμοσφαιρική αίσθηση που σου δίνει μια λίμνη με συννεφιασμένο ουρανό.

Η παρουσίασή τους έπρεπε να είναι όσο πιο μινιμαλιστική γίνεται, δηλαδή χωρίς εγκλωβισμό σε κορνίζα,  θέτοντας σε "ελευθερία" το μάτι και φυσικά το υγρό στοιχείο που περιλαμβάνει η φωτογραφία..”

Μαρία Δασκαλάκη

"Life is good" στη Γκαλερί ΤΕΤΤΙΧ

(Περιοδικό 'Φιλμ Νουάρ' τευχ. 65  25-4-2013)  

(Συνέντευξη της Αλέκας Τσιρώνη, επιμελήτριας της έκθεσης)

Η ζοφερή ατμόσφαιρα που αποπνέει η έκθεση γίνεται αμέσως αισθητή στο θεατή. Προς τί ο τίτλος "Life is good"; Μπορούμε έτσι εύκολα με τις λέξεις να 'καλοπιάσουμε' τη ζωή;                                                                     Η έννοια του «ζοφερού» προσιδιάζει, στο σκεπτικό της έκθεσης,  στην έννοια του «ανομολόγητου», είτε βιωματικού είτε γνωστικού. Τα διευρημένα, όμως, όρια του ανομολόγητου είναι αυτά που «περιθάλπουν» την κατανόηση, την παραδοχή (ίσως όχι την οπωσδήποτε αποδοχή). Φαίνεται  να υπάρχει ένα έλλειμμα στη βεβαιότητα, με την οποία αυτοπεριγραφόμαστε. Οι κοινωνικοί, κατά κύριο λόγο, ρόλοι που υποδυόμαστε (εντός και εκτός εισαγωγικών)  λειτουργούν μάλλον περιοριστικά στην ειλικρίνειά μας. Ο λόγος μας μετατρέπεται σε περιγραφές προφανών πραγμάτων και καταστάσεων, απουσιάζει ή είναι περιορισμένη, στην καλύτερη εκδοχή, η αντίληψη και εκφορά μη ανακυκλούμενων προτάσεων. Το επαναλαμβανόμενο, το περιττό, το σπασμωδικό, το εχθρικό ή και το συμπτωματικό, το περιστασιακό, το τυχαίο είναι τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά του λόγου μας. Σαν πολιτικά όντα το βιώνουμε και ιδιωτικά πλέον. Η ολότητα, η συγκρότηση είναι μάλλον το ποθούμενο.  Η έκθεση πραγματεύεται, λοιπόν, την έκφραση της «ελευθερίας» του ανθρώπου να αυτοπαρατηρείται και να αυτοπροσδιορίζεται, σε έναν προσωπικό μονόλογο.  οι μικρές θεματικές ενότητες του κάθε φωτογράφου όμως συνδιαλέγονται, σε μια απόπειρα σκιαγράφησης του όλου. Το «life is good», λοιπόν, έρχεται αφ΄ενός να κηρύξει την «βιωματική» ζωή ως αγαθό, ως αξία, αφ΄ετέρου να σαρκάσει λίγο την ευκολία με την οποία χρησιμοποιούνται παρόμοιες εκφράσεις. 

Οι φωτογραφίες που αποτελούν την έκθεση διαφέρουν στην αισθητική, ακόμη και στην τεχνοτροπία. Με ποιά κριτήρια έγινε η επιλογή;                                                                                                                                 Τα κριτήρια είναι τελείως αυθαίρετα και υποκειμενικά. Αντικατοπτρίζουν προφανώς τις προτιμήσεις της επιμελήτριας, έχοντας γνώση ότι η έκθεση δεν είναι ντοκουμέντου (με την κυριολεκτική έννοια). Εκτίθενται φωτογραφίες μεσαίου φορμά – κυανοτυπίες εκτυπωμένες σε χαρτί ακουαρέλας, αναλογικές, ψηφιακές, με ψηφιακή επεξεργασία, κολλάζ, slide-show φωτογραφιών, φωτογραφίες που έχουν μετατραπεί σε «εγκατάσταση». Ενδιαφέρει πάντα η δυνατότητα μετασχηματισμού της ίδιας ιδέας σε διαφορετικού μέσου και έκφρασης φωτογραφικά έργα.  Με δεδομένο ότι όλες οι φωτογραφίες είναι σύγχρονες, είναι πρόκληση η επιλογή των διαφορετικών αισθητικών και τεχνοτροπιών που πραγματεύονται το ίδιο θέμα. Στη σύγχρονη τέχνη είμαστε εξοικοιωμένοι με το ότι το μέσο είναι η ιδέα.  Στην παρούσα έκθεση, αντιστρέφοντας τους «ρόλους», ο γνώμονας ήταν η ιδέα να είναι το μέσο. 

Η εξαϋλωση της ανθρώπινης μορφής και ο θάνατος είναι θέματα που πάντα απασχολούσαν τους καλλιτέχνες. Ποιά μπορεί να είναι η νοηματοδότησή τους σήμερα, στους κρίσιμους καιρούς που ζούμε; Πράγματι, η ανυπαρξία,  το τέλος  είναι ένα από τα καίρια θέματα διαπραγμάτευσης στην τέχνη, ιδίως στην οντολογική της διάσταση. Σήμερα, η ανυπαρξία νοηματοδοτείται και/κυρίως ως απώλεια ταυτότητας. Σε περιβάλλοντα πολιτιστικά «ομογενοποιημένα», με κυρίαρχα πρότυπα αισθητικής και «πληροφορίας», ο άνθρωπος δείχνει να ασφυκτιά από την έλλειψη ουσιαστικής κατανόησης του κόσμου του, να συνθλίβεται από τον όγκο των πληροφοριών, που είναι κατά κύριο λόγο μόνο αυτό (πληροφορίες). Δυσκολεύεται να αναπτύξει διαδρομές σκέψεις που να αποκλίνουν απ΄αυτές της κυρίαρχης κουλτούρας ή αντίθετα αναλώνεται σε περιπτωσιολογικές καταστάσεις, χωρίς να μπορεί να συνθέσει γνώμη για το «όλον» και τη θέση του σ΄αυτό.  Η συνείδηση, λοιπόν, αυτής της χειραγώγησης, μετατρέπει το ιδιωτικό σε πολιτικό. Ο «φωτογραφικός» θάνατος, στην προκειμένη περίπτωση, είναι η αλληγορική δήλωση του φωτογράφου των διαδρομών και  επιλογών του (στην πολιτική, ιδεολογική και συνειδησιακή διάσταση), που ο ίδιος αποτιμά ως κυρίαρχες στην ζωή του. 

Πόσο αναγκαίος είναι ο αυτοσαρκασμός στον καθημερινό αγώνα μας στην εξερεύνηση του «κακού» μας εαυτού και, εν τέλει, στην κατάκτηση της αυτογνωσίας;                                                                               Ο αυτοσαρκασμός νομίζω ότι είναι εξ ορισμού μια μέθοδος αυτοκριτικής και αυτογνωσίας. Προϋπόθεση βέβαια είναι ότι μέχρι έναν βαθμό έχουμε συνείδηση της διάστασης μεταξύ του είναι μας και της εικόνας μας. Εξάλλου, εκεί στοχεύει και από εκεί αντλεί τη «θεματολογία» του: στην ανακολουθία «θέλω-μπορώ», «δηλώνω-πράττω». Με εκτονωτικό (κυρίως μέσω του χιούμορ) τρόπο, απελευθερώνει τη σύγκρουση των παραπάνω. 

"Όταν ο Λύκος δεν είναι εδώ...." στο Γαλλικό Ινστιτούτο 

(Περιοδικό 'Φιλμ Νουάρ' τευχ. 62 21-3-2013)  

(Συνέντευξη της Ludyvine De Souza και της Lysiane Pons, εκπροσώπων του Γαλλικού Ινστιτούτου στη διοργάνωση)

Μιλήστε μας για το θεσμό της 'Εβδομάδας Γαλλοφωνίας', τί σκοπό έχει και τί είδους εκδηλώσεις περιλαμβάνει;

Ο Διαγωνισμός Γαλλοφωνίας ξεκινά νωρίτερα μέσα στη χρονιά και προσκαλεί τα σχολικά ιδρύματα και τους έλληνες σπουδαστές να δημιουργήσουν συλλογικά ένα καλλιτεχνικό ή λογοτεχνικό έργο. Φέτος, το θέμα του διαγωνισμού είναι οι ιστορίες και τα παραμύθια. 

Η Εβδομάδα γαλλοφωνίας γιορτάζεται κάθε χρόνο την εβδομάδα της 20ης Μαρτίου, της Παγκόσμιας Ημέρας  Γαλλοφωνίας. Με αυτήν την ευκαιρία, το Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης προτείνει, από τις 8 έως τις 30 Μαρτίου, ένα ευρύ φάσμα εκδηλώσεων, με θέμα τη γαλλική γλώσσα, για το ευρύ κοινό και για όλες τις ηλικίες. Είναι το ραντεβού των γαλλόφωνων και γαλλόφιλων που γιορτάζουν τη γαλλική γλώσσα μέσα από διαλέξεις και λογοτεχνικές, μουσικές ή θεατρικές βραδιές. Είναι επίσης η γιορτή των παιδιών, στα οποία προτείνουμε  εργαστήρια, σινέ-κονσέρτα και προβολές ταινιών κινουμένων σχεδίων. 

Στις 30 Μαρτίου, η Εβδομάδα Γαλλοφωνίας κλείνει με την απονομή των βραβείων του Διαγωνισμού Γαλλοφωνίας. Η ημέρα αυτή είναι πλούσια σε εκδηλώσεις και αποτελεί την ευκαιρία να αναδείξουμε τις δημιουργίες των μαθητών και των σχολείων.   

Πώς ανταποκρίθηκε ο κόσμος στο διαγωνισμό και τί είδους φωτογραφίες περιλαμβάνει η έκθεση;

Ο κόσμος ανταποκρίθηκε πολύ θετικά. Υπήρξε μεγάλο ενδιαφέρον από ένα ετερόκλητο κοινό : φοιτητές, μαθητές Λυκείου, ερασιτέχνες φωτογράφοι, πρωτάρηδες ή έμπειροι και ενήλικες που δεν έχουν καμία σχέση με τον καλλιτεχνικό χώρο. 

Η ανάρτηση του διαγωνισμού στο facebook βοήθησε πολύ στη γρήγορη διάδοση. Οι πρώτοι συμμετέχοντες με ενθουσιασμό το μοιράστηκαν με φίλους τους και η πληροφορία πέρασε «από στόμα σε στόμα». Τις τελευταίες μέρες του διαγωνισμού φτάσαμε στους 504 συμμετέχοντες που όχι μόνο είχαν αναρτήσει τις φωτογραφίες τους, αλλά ήθελαν επίσης να ενημερωθούν για τις δημιουργίες των άλλων και να ψηφίσουν στην ψηφιακή εκδοχή του διαγωνισμού. Λάβαμε φωτογραφίες και μηνύματα από φωτογράφους όχι μόνο από τη Θεσσαλονίκη, αλλά από όλη την Ελλάδα. Πολλοί από αυτούς μας ζήτησαν να τους ενημερώσουμε σε περίπτωση που οργανώσουμε νέο διαγωνισμό. Είναι ενδιαφέρον το ότι πολύς κόσμος συνεχίζει να αναρτά τις φωτογραφίες του και να στέλνει μηνύματα, ακόμα και μετά το τέλος του διαγωνισμού. Μια μικρή κοινότητα δημιουργήθηκε γύρω από αυτόν τον διαγωνισμό.     

Οι φωτογραφίες που αποτελούν αυτήν την έκθεση εντυπωσιάζουν με την ανομοιομορφία τους. Είναι πολύ ενδιαφέρον διότι βλέπουμε πόσο διαφορετικά δύο άνθρωποι αντιλαμβάνονται το ίδιο θέμα. Έχουμε λοιπόν κάθε είδους φωτογραφίες και από πλευράς φόρμας και από πλευράς περιεχομένου. Κάποιες φωτογραφίες έχουν μορφή polaroïd, κάποιες άλλες δίνουν βάρος στην αισθητική και τις τεχνικές γνώσεις, σε μια άμεση σχέση με τον εικονιζόμενο ή το σκηνικό. 

Τί σημαίνει το παραμύθι για έναν ενήλικα; Η λειτουργία του περιορίζεται σε μια νοσταλγική παιδική ανάμνηση ή είναι κάτι περισσότερο;
Το «παραμύθι» για έναν ενήλικα είναι μια ανάμνηση της παιδικής ηλικίας, των ιστοριών με τις οποίες όλοι μεγαλώσαμε και, ταυτόχρονα, μια αμφισβήτηση αυτών. Είναι κάτι περισσότερο από μια απλή νοσταλγική ανάμνηση. Ως ενήλικες, οι φωτογράφοι μπορούν να επιφέρουν μια νέα ματιά στα παραμύθια και να ενσωματώσουν τα βιώματά τους. Διηγούμαστε παραμύθια στα παιδιά για να τους μάθουμε σιγά-σιγά ότι στον έξω κόσμο  ελλοχεύει ο κίνδυνος, ότι δεν υπάρχουν μόνο όμορφα πράγματα. Είναι μια έννοια που οι ενήλικες νιώθουν και εκφράζουν μέσα από ένα βίωμα και την οποία προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τόσο στη ζωή τους όσο και στη φωτογραφία. Στις φωτογραφίες που παρουσιάζονται στην έκθεση, μπορείτε να δείτε ότι η Κοκκινοσκουφίτσα κράταει όπλο και μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό της απέναντι στον κακό λύκο, οι ήρωες των παραμυθιών μεγάλωσαν και είναι πια οι ίδιοι ενήλικες. Συναντάμε συμβολικά στοιχεία του παραμυθιού στο κόσμο μας όπως, για παράδειγμα, το δηλητηριασμένο μήλο. Ο ήρωας του παραμυθιού μπορεί ακόμα και να εξομειωθεί με ένα άνθρωπο με προβλήματα στην κοινωνία μας. Εδώ, το παραμύθι είναι κάτι περισσότερο από μια ανάμνηση: είναι κοινωνική κριτική, η ιστορία διαφορετικών βιωμάτων.  





  

"Identities" «Ομαδική έκθεση Φωτογραφίας στην TETTIX Art Gallery»   

(Περιοδικό 'Φιλμ Νουάρ' τευχ. 58  14-2-2013)  

                                             Φωτ: Παύλος Φυσάκης

(Συνέντευξη της επιμελήτριας της έκθεσης Εύας Κέκου)

Οι ενότητες φωτογραφιών της έκθεσης διαφέρουν μεταξύ τους ως προς την αισθητική τους πρόταση, αλλά, εκ πρώτης όψεως, και ως προς το περιεχόμενο. Με ποια λογική έγινε η επιλογή;       Ο τίτλος της έκθεσης identities and covert narratives υποδεικνύει τη συνθετότητα του χαρακτήρα της. Αρχικά, η έκθεση αυτή απεικονίζει το πολύπλευρο χαρακτήρα της ελληνικής ταυτότητας, η οποία συντίθεται μέσα από αντιθέσεις και παράδοξα. Η αφήγηση της έκθεσης ξενικά με ένα ζεύγος αντιθετικών εικόνων/φωτογραφιών από φύση και αστικό τοπίο, όπως απεικονίζεται στον Παύλο Φυσάκη. Η αφηγηματικότητα της έκθεσης έχει δύο παραμέτρους: αυτή του χώρου (με ό,τι παραπέμπει η έννοια χώρος ως γεωγραφία/σύνορα και ηθικά όρια, τοπίο τοπίο και αρχιτεκτονική, δημόσιος χώρος αλλά και ως περιεχόμενο μέσα από τη πολιτική και κοινωνιολογική της ταυτότητα), αλλά και την έννοια του χρόνου, ως καταγραφή στη τελευταία δεκαετία μέσα από εικόνες καθημερινές, εικόνες αστικού και φυσικού τοπίου αλλά και εικόνες αντίστασης και καταστολής στη πόλη, όπως τις ζήσαμε οι ίδιοι από την άμεση εμπειρία μας ή μέσα από εικόνες των ΜΜΕ. Το θέμα της ταυτότητας είναι ευρύ και πολύπλευρο- με αυτό το τρόπο το αντιμετωπίζει και η έκθεση και σε αυτή τη κατεύθυνση κινήθηκαν και οι επιλογές μου ως επιμελήτρια. Στόχος της έρευνας είναι να "φωτίσει" με αντικειμενικό τρόπο το θέμα, να δώσει φωνή στις αφηγήσεις των "κοινωνικών Υποκειμένων", να ανακινήσει τη συζήτηση για το "ποιοί είμαστε" και πως πρέπει να ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας σε εποχές μεταβατικές, στην περίοδο "κρίσης", όχι μόνο οικονομικής, αλλά και αξίας και θεσμών που διανύει η χώρα μας. 

Πώς μπορεί να συμβάλλει η τέχνη στον επαναπροσδιορισμό αξιών και ιδανικών σε καιρούς κρίσης; Η τέχνη μπορεί να να θέσει ερωτήματα, να ανακινήσει το διάλογο για θέματα κοινωνικά και πολιτικά. Σκοπός δεν είναι να "πατρονάρει" και να κατευθύνει αλλά να ενθαρρύνει το καθένα από μας να σκεφτεί, να διαπραγματευτεί με τον εαυτό του αλλά και με τη κοινωνία τον επαναπροσδιορισμό των αξιών και των ιδανικών.Ο επαναπροσδιορισμός αυτός καθίσταται απόλυτα αναγκαία διαδικασία σε εποχές όπως αυτές που διερχόμαστε. Ο καθένας από εμάς αλλά και όλοι ως σύνολο πρέπει να αναλογιστούμε πού βρισκόμαστε και σε ποια κατεύθυνση θα πρέπει να πάμε. Από αυτό μάλιστα πηγάζει και ο τίτλος της έκθεσης όπως εξήγησα παραπάνω και σκόπιμα επιλέχθηκε να είναι στα αγγλικά, καθώς θεωρώ ότι οι ταυτότητες δεν έχουν ένα ξεκάθαρο, παγιωμένο χαρακτήρα και βρίσκονται σε συνάρτηση αλλά και επιρροές εξωγενείς και "ξενόφερτες". 

                                                 Φωτ: Kamilo Nollas

Ποια η θέση της φωτογραφίας στη σημερινή καλλιτεχνική πραγματικότητα της χώρας μας;                    Η πρωτοκαθεδρία του οπτικού πολιτισμού είναι ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός. Η τέχνη της φωτογραφίας μέσα από τη δυνατότητα καταγραφής με αντικειμενικό και άμεσο τρόπο αλλά και την ευκολία "ανάγνωσής" της από το κοινό την καθιστά ιδιαίτερα προσιτή. H φωτογραφία από τη μία έχει τη δυνατότητα να αντικατοπτρίσει κοινωνικά την πραγματικότητα, ενώ από την άλλη μπορεί να συνδεθεί άμεσα με το “θεατή” χωρίς ανάγκη περιπλοκότητας και έμμεσων νοημάτων. Για αυτό το λόγο θεωρώ ότι η φωτογραφία έχει κερδίσει ένα ετερόκλητο κοινό χωρίς να απευθύνεται σε "ελιτίστικη ιντελιγκέντσια" ή συγκεκριμένες κοινωνικές τάξεις. Σε μία κοινωνία όπως η ελληνική, όπου η έννοια του 'μέτρου' έχει τις τελευταίες δεκαετίες αποκτήσει μία άλλη νοηματοδότηση, η φωτογραφία είναι ένας αντίποδας ισορροπίας. Έχει τη δυνατότητα, χωρίς να μακρυγορεί, να αποκαλύπτει και να αναδεικνύει θέματα και καταστάσεις με το πιο εύσχημο και σαφή τρόπο.                                                                    

Η δυναμική της φωτογραφίας θεωρώ ότι είναι πολύ μεγάλη και θέλω να πιστεύω ότι τα επόμενα χρόνια θα κερδίζει αλλά και θα συνδεθεί με όλο και μεγαλύτερο "κοινό", το οποίο θα ανταποδώσει την αμεσότητα και τον ευθυτενή χαρακτήρα που τη διέπει ως μέσο. 

"Portraits" «Ομαδική έκθεση της Φωτογραφικής Λέσχης Αρχιτεκτονικής Σχολής»   
(Περιοδικό 'Φιλμ Νουάρ' τευχ. 54  17-1-2013)                                                                                                                                                                        

Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζει ένας φωτογράφος όταν κάνει φωτογραφία πορτρέτου;

Ο αυστηρός ορισμός του πορτρέτου είναι η καλλιτεχνική αναπαράσταση ενός προσώπου. Πώς δικαιολογείται το 'καλλιτεχνική' και πως διευρύνεται το 'ενός προσώπου';  Άλλοτε η διακριτική ευχέρεια του φωτογράφου, άλλοτε επιθυμία του θέματος.  Πορτρέτο  μπορεί να είναι και μέρος του σώματος ενός ανθρώπου ή και πλήθος φυσικών προσώπων. Αυτό που έχει σημασία είναι ο φωτογράφος να ιντριγκάρεται από την εικόνα. Καλείται , όχι απλά να αποτυπώσει αυτό που αντικρύζει, αλλά την ψυχοσύνθεσή του, μέσω της έκφρασης ή της στάσης του σώματος του θέματος του. Αυτή είναι η μεγαλύτερη πρόκληση. Συνεπώς, ανεξάρτητα από το αν το μοντέλο είναι ενήμερο για την επικείμενη λήψη της φωτογραφίας  του, ο φωτογράφος συχνά κωλύεται λόγω ντροπής! Αυτός είναι υπεύθυνος να σπάσει τον πάγο ώστε να προσεγγίσει το θέμα του. Αν ο ίδιος είναι συγκρατημένος, αναπόφευκτα αυτό μεταφέρεται και στο θέμα του. Έτσι  χάνεται από το επίκεντρο το θέμα του, που ήταν εξ αρχής ο στόχος της εικόνας. Συνεπώς οφείλει να ορίζει επακριβώς το σκηνικό λήψης και να κάνει το κλικ πριν γίνει αντιληπτός ή να περιμένει υπομονετικά έως ότου πάψει να τραβάει την προσοχή. Υπάρχουν και προβλήματα που εξ ορισμού δημιουργούνται, ανάλογα με τις συνθήκες φωτισμού, τον περιβάλλοντα χώρο και άλλα. Αντιμετωπίζονται μέσω των τεχνικών, που εφαρμόζει κάθε φορά ο εκάστοτε φωτογράφος.      (Νάντια Ανδρεανίδου)                                                                                                                      

Η δυσκολία ενός φωτογράφου πορτραίτων θεωρώ βασίζεται στη μονομέρεια του θέματος. Επειδή συνήθως χρησιμοποιείται απλά ένα ουδέτερο φόντο και η φωτογραφία εστιάζει στα χαρακτηριστικά του προσώπου, ο φωτογράφος πρέπει να αποτυπώσει ξεκάθαρα τα χαρακτηριστικά που θα φανερώνουν την ψυχοσύνθεση του και τα στοιχεία (μορφικά και ψυχικά) που έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον του. Γι’ αυτό το λόγο ο καλλιτέχνης δυσκολεύεται να αποθανατίσει τη συγκεκριμένη στιγμή που θα αποφέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα και έτσι τις περισσότερες φορές δοκιμάζει διαφορετικές στάσεις, φωτισμούς και βλέμματα.                                    
(Υρώ Σημαιοφορίδου)                                                                                                                                                          

Πέρα από τις κλασσικές δυσκολίες φωτισμού και εξοπλισμού, ίσως μία από τις βασικές δυσκολίες για μένα είναι βρεις το κατάλληλο μοντέλο...και όταν το βρεις να δεχτεί  να το φωτογραφήσεις!  Για να γίνει μια φωτογραφία πρέπει να θέλουν και οι δύο!!!  Μιλάω για τις στημένες φωτογραφίες πορτρέτου και όχι για τις αυθόρμητες! Αλλά ακόμα και να δεχτεί πρέπει να μπορεί με τις κατάλληλες οδηγίες από τον φωτογράφο να δείξει αυτό το «κάτι» στο φακό, ώστε  να είναι πετυχημένη η φωτογραφία!  Γενικά αυτή είναι μια κοινή δυσκολία… Το ζήτημα είναι ότι δεν μπορούμε να αντλήσουμε άμεσα έμπνευση από το κάθε πρόσωπο. Πολλές φορές εντοπίζει το μάτι μας ένα ενδιαφέρον πρόσωπο, αλλά στο φακό δεν μπορεί να αποδώσει αυτό που θέλουμε, ακόμα και μετά από οδηγίες! 'Η μπορεί πολύ απλά να μην έχει «φωτογένεια». Οπότε τότε,  ή το αφήνουμε  ή προσπαθούμε να βγάλουμε το καλύτερο δυνατό, διαδικασία δύσκολη και κουραστική, χωρίς πάντα να αξίζει.                                                                 (Χριστίνα  Ιορδανίδου)                                                                                                                                               

"Anonymous Eponymous photo exhibition - Portraits of everyday people"   «Ομαδική έκθεση του Photoerasmus group of Thessaloniki»                                                                                                 (Περιοδικό 'Φιλμ Νουάρ' τευχ.  54  17-1-2013)                                        

(Συνέντευξη του Βασίλη Τσιτλακίδη)

Ποιά ήταν η αφορμή για τη δημιουργία της ομάδας 'Photoerasmus group of Thessaloniki';

Η 'Photoerasmus group of Thessaloniki' είναι μία ομάδα του Φωτογραφικού Ομίλου του Α.Π.Θ. (Φ.Ο.Α.Π.Θ.), ενός ανεξάρτητου ομίλου που πραγματοποιεί μαθήματα και εκθέσεις φωτογραφίας εδώ και 25 χρόνια. Κατά το παρελθόν είχαμε πολλά μέλη από το εξωτερικό, κυρίως φοιτητές από το πρόγραμμα erasmus κτλ. Πέρσι ένα μέλος του ομίλου, η Εύη, επιστρέφοντας στην Ελλάδα μετά τη δικιά της συμμετοχή στο πρόγραμμα Erasmus, ανέλαβε την πρωτοβουλία να ξεκινήσει μία οργανωμένη αγγλόφωνη ομάδα, σε συνεργασία με την ESN του ΑΠΘ (Erasmus Student Network), που απευθύνεται σε ξένους, κυρίως από το πρόγραμμα Erasmus, που ενδιαφέρονται για τη φωτογραφία. Έτσι προέκυψε η 'Photoerasmus group of Thessaloniki'      

(Συνέντευξη της Εύης Τζουβανίδου)                      

                                                                                     

Τί  διαπραγματεύεται η έκθεση;                                                                                                              Anonymous Eponymous                                                                                                                               Ένας τίτλος αρκετά αόριστος για έκθεση φωτογραφίας. Παρόλα αυτά έχει την δική του σημασία, αν αναλύσουμε μια - μια τις λέξεις. Κατ' αρχήν να πούμε ότι πρόκειται για πορτραίτα ανθρώπων, οπότε Anonymous γιατί κάποια από τα πορτραίτα μας είναι άτομα που δεν ξέρουμε, άτομα που "έπιασε" ο φακός μας στο δρόμο και Eponymous γιατί ο κάθε ανώνυμος σε εμάς είναι επώνυμος σε κάποιον άλλον... (το ένα συνεπάγεται το άλλο προφανώς)   

                                                                          

Θα υπάρξει και συνέχεια στη δραστηριότητα της ομάδας;                                                                       Αν θα υπάρξει συνέχεια; Κανένας δεν είναι σίγουρος και κανείς δε μπορεί να ξέρει... Μπορούμε μόνο με ευκολία να πούμε ότι όσο υπάρχουν ερασμίτες στη Θεσσαλονίκη που είναι εραστές της φωτογραφίας, εμείς, και εννοώ εμάς τους Έλληνες που κάνουμε τα μαθήματα, θα προσπαθήσουμε να κρατήσουμε την ομάδα ζωντανή, κάνοντας όσο πιο πολλές εκθέσεις και έχοντας διαφορετικές δραστηριότητες για τα παιδιά...