2014 - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ 'ΦΙΛΜ ΝΟΥΑΡ' (Δημήτρης Ζωγράφος - Χρόνης Σπανός - Στράτος Καλαφάτης - Αλεξία Ξαφοπούλου - Αποστόλης Κεσίδης - Ανδρέας Κατσάκος)

                                 Δημήτρης Ζωγράφος: "Colors stories"

                               (Περιοδικό 'Φιλμ Νουάρ' τευχ. 92  20-11-2014)   

                 

Ο φωτογράφος απάντησε στις ερωτήσεις μας.

Πόσα χρόνια κάνεις αυτού του είδους τη φωτογραφία και πότε κλείνει αυτός ο κύκλος;

Αυτή η δουλειά μέσα στην αγορά της Θεσσαλονίκης ξεκίνησε πριν 6 χρόνια και όλα ήρθαν τόσο αυθόρμητα λες και ήταν ένας μαγνήτης που με έλκυε, μην μπορώντας να αντισταθώ. 

Πάντως εδώ και λίγο καιρό νιώθω πως ο κύκλος θα ολοκληρωθεί σύντομα.

Πώς καταφέρνεις να προσεγγίσεις όλους αυτούς τους ανθρώπους που φωτογραφίζεις και να γίνεις αποδεκτός από αυτούς;

Είναι μια σχέση ξαφνική και απροειδοποίητη, που προκύπτει με απόλυτη αμεσότητα και απλότητα μεταξύ ανθρώπων που τους δένουν τόσα κοινά...

Αυτό νιώθω και καταλαβαίνω ότι νιώθουν και αυτοί ότι είμαι ένας από αυτούς.

Σήμερα, μετά από 6 χρόνια, εκεί μέσα στην αγορά νιώθω μια τρομερή οικειότητα, μου μιλάνε, ακούω τα προβλήματα τους, τους λέω κι εγω τα δικά μου, αν και δυστυχώς κάποιοι έχουν "φύγει", όπως ο καλός μου o Χουσεϊν και η Στέλλα.

Έχεις δείξει τη δουλειά σου σε πολλούς και σημαντικούς Έλληνες φωτογράφους και έχεις αποσπάσει πολύ θετικά σχόλια. Με ποιόν τρόπο σ' έχει επηρεάσει αυτή η επικοινωνία στη δουλειά σου;

Αυτή η δουλειά με έφερε σε επαφή με πολλούς καταξιωμένους φωτογράφους όπως ο Ηρακλής Παπαιωάννου, ο Πλάτων Ριβέλλης , ο Νίκος Οικονομόπουλος, ο Χάρης Κακαρούχας, ο Στράτος Καλαφάτης, o Αλέξανδρος Βρεττάκος και άλλους,  που εκτίμησαν και αγάπησαν την δουλειά μου και με βοήθησαν να την κατανοήσω καλύτερα και να εμβαθύνω περισσότερο. Το ίδιο διάστημα γνώρισα και το Βασίλη Καρκατσέλη και έγινα μέλος του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, όπου  με μεγάλη εκτίμηση και αγάπη μου δόθηκε η ευκαιρία να συμμετάσχω σε πολλές εκθέσεις.

Ο ίδιος γράφει για τη δουλειά του:

 "Στην προσπάθειά μου να ανακαλύψω την δική μου φωτογραφία ακολούθησα το ένστικτο μου το οποίο μου καθόρισε με έναν επιτακτικό και απόλυτο τρόπο το θέμα και τον τόπο των φωτογραφιών μου. Οι ιδιαίτεροι άνθρωποι που παρουσιάζω από την πλατεία Αριστοτέλους και την παρακείμενη αγορά της αποτέλεσαν για μένα ένας οικείος κόσμος που εύκολα μου άνοιξε την πόρτα του να τον προσεγγίσω και να μου επιτρέψει να τον φωτογραφίσω. Πίστευα ότι η κάθε εικόνα είχε μια δική της ιστορία να μου πει. Γρήγορα συνειδητοποίησα ότι η εμμονή μου αυτή προήρθε από μια παράλληλη συναισθηματική κατάσταση των μοντέλων μου και του εαυτού μου. Τώρα ένας καθρέφτης ορθώνεται μπροστά μου σε κάθε μια από αυτές τις εικόνες, μη επιτρέποντάς με να δω τίποτα άλλο, παρά το αυτοπορτρέτο μου."

 

Για τη δουλειά του Δημήτρη Ζωγράφου γράφουν:

“Ο Δ.Ζ. είναι σύγχρονος πλάνητας φωτογράφος του δημόσιου χώρου. Περιφέρεται, όποτε έχει διάθεση για φωτογράφηση, σε μια άκρως περιορισμένη περιοχή της πόλης της Θεσσαλονίκης, μια περιοχή με δικό της χαρακτήρα, με δικούς της ανθρώπους, με δική της ζωή. Σε αυτή την περιοχή, όπου προφανώς αισθάνεται σαν το σπίτι του, όπου τον αναγνωρίζουν σαν τον φωτογράφο τους, αναζητά όχι τοπία, σκιές ή συνθέσεις αλλά τον σημερινό λαϊκό άνθρωπο. Δίχως να κρύβει την πρόθεση του για φωτογράφηση, αιφνιδιάζει τα μοντέλα του με τις απρόσμενες γωνίες λήψης και το φλας που τυφλώνει μέρα μεσημέρι. Έχει κατακτήσει μια τεχνική που αποδίδει μοναδικούς καρπούς, τα αφτιασίδωτα πορτρέτα της αποζάριστης και γι' αυτό αληθινής κοινωνίας μας.”

Βασίλης Καρκατσέλης

“Ο Δ.Ζ. επέλεξε ένα θέμα σχεδόν απαγορευτικό για οποιονδήποτε φωτογράφο. Τα «μοντέλα» του, τόσο με τη μορφή τους όσο και με τη θέση τους στην κοινωνική κλίμακα, θα έκλεβαν κάθε φωτογραφική αναπαράσταση και είναι τόσο υπογραμμισμένα που ακόμα και από την πλευρά ενός κλασικού ρεπορτάζ θα ήταν από φωτογραφική άποψη επικίνδυνα. Ο Δ.Ζ. είχε το ένστικτο να βρει ένα ισχυρό αντίδοτο και έτσι να δημιουργήσει έναν δημιουργικό διάλογο. Αντί να υιοθετήσει μια στάση διακριτικής απόστασης απέναντι σε ένα τόσο συναισθηματικά υπογραμμισμένο θέμα, του αντέταξε μια ανάλογα υπογραμμισμένη φόρμα, της οποίας η υπερβολή όχι απλώς αντέχει αλλά και αντιπαρατίθεται στην αντίστοιχη θεματική υπερβολή, έτσι ώστε ο θεατής των φωτογραφιών να εισπράττει μια φωτογραφική προσέγγιση και πρόταση και όχι μια περιγραφική αναπαράσταση. Η υπερβολικά ευρεία γωνία σε συνδυασμό με τον θεατρικό φωτισμό του φλας και τη χαμηλή γωνία λήψεως (μια γωνία που οφείλεται – και αυτό είναι πολύ ωραίο- και στο χαμηλό ύψος του ίδιου του φωτογράφου) δημιουργούν ένα σκηνοθετημένο περιβάλλον που μεταφέρει την πρωτοβουλία της ενορχήστρωσης στον φωτογράφων και απαλλάσσει το θέμα από τις συνηθισμένες προεκτάσεις στις οποίες θα περιόριζε τον θεατή.” 

Πλάτων Ριβέλλης

“Από την εποχή της Diane Arbus έως σήμερα η πλειοψηφία των φωτογράφων παράγει εικόνες από την σκοτεινή περιοχή του υποσυνειδήτου. Εικόνες που εκπέμπουν συχνότητες θλίψης, πόνου, δυσμορφίας, απελπισίας, μίσους, θανάτου, εγκατάλειψης, παραμόρφωσης, φόβου, αδιέξοδου. Η συγκεκριμένη καλλιτεχνική πράξη λειτουργεί ανακουφιστικά για τον δημιουργό. 

Ο Δ.Ζ. νομίζω ότι ανήκει στην παραπάνω κατηγορία καλλιτεχνών. Οι προσωπογραφίες του υλοποιούν ένα κόσμο που δύσκολα θα βρει θέση στις προθήκες. Ωστόσο είναι ένας κόσμος πέρα για πέρα αληθινός, αξιοπρεπής και συνεπώς όμορφος, ουσιαστικά Παρόν στον εαυτό του. Ο φωτογράφος βρίσκεται σε αγαπητική σχέση με τους ανθρώπους που φωτογραφίζει. 

Ο Δημήτρης όμως κάνει ένα σημαντικό βήμα μπροστά από τους περισσότερους συναδέλφους του. Αναγνωρίζοντας τον εαυτό του στις εικόνες του μετατρέπει την διαδικασία από απλή εκτόνωση σε κάθαρση (με την έννοια που έχει στην Αρχαία Ελληνική Τραγωδία). Τόσο για τον εαυτό του όσο και για τους θεατές των εικόνων του. Με άλλα λόγια προσδίδει συνειδητότητα στην καλλιτεχνική πράξη και αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό.”

Χάρης Κακαρούχας

                                                                 ΧΡΟΝΗΣ ΣΠΑΝΟΣ: "RE-GENESIS"                                                                                    (Περιοδικό 'Φιλμ Νουάρ' τευχ. 89  16-10-2014) 

  Ο Χρόνης Σπανός απάντησε στις ερωτήσεις μας.

Πώς ισορροπούν οι φωτογραφίες σου στη διττή τους φύση, τη φωτογραφική και την εικαστική;
Αλληλοσυμπληρώνουν η μια την άλλη πιστεύω.. Το φωτογραφικό καρέ, αποτέλεσμα σπουδών και πάθους, δίνει την πρώτη ύλη για την πραγμάτωση του εικαστικού, του φανταστικού. Ως φωτογράφος, διαβάζω τον κόσμο μας με γεωμετρική ματιά, μου είναι εύκολο, οικείο.. Θέλοντας όμως να δημιουργήσω και κάτι που δεν απαντάται στην πραγματικότητα, περνάω στον χώρο των εικαστικών τεχνών, με εργαλείο πάλι την φωτογραφία και τις ψηφιακές τεχνολογίες που παρέχονται απλόχερα στις μέρες μας. Έχοντας έντονη την περιέργεια και έμφυτη την ανάγκη πειραματισμού, συνδυάζω τη φωτογραφία με τις εικαστικές τέχνες, θέλοντας και προσδοκώντας την επίτευξη ενός έργου διαφορετικού, βασισμένου στην σημερινή διαθέσιμη τεχνολογία και εμπλουτισμένου με τις υπάρχουσες επιρροές μου και εμμονές μου.

Η επανάληψη των ίδιων μοτίβων είναι εμφανής στις περισσότερες φωτογραφίες. Τί ρόλο παίζουν οι εμμονές στη δουλειά σου;
Ο άνθρωπος διακατέχεται από διάφορες εμμονές, μικρές ή μεγάλες, σε πολλαπλά επίπεδα. Η δική μου εμμονή είναι η φόρμα, η γραμμή, ο κύκλος, η αρχιτεκτονική, η γεωμετρία. Είναι μια σπουδή παραπάνω από 10 χρόνια, μια διαρκής αναζήτηση. Πέραν των κατασκευών που δημιουργήσαμε, υπάρχει μια τεράστια γκάμα φόρμας στον φυσικό κόσμο που μας περιβάλει, οπότε καταλαβαίνετε ότι έχω μια πληθώρα υλικού να δουλέψω, σχεδόν οπουδήποτε! Ένα κτίριο, ένα πεσμένο φθινοπωρινό φύλλο, μια φυσικά χαραγμένη γραμμή στον ορίζοντα, αποτελούν πρώτη ύλη για τη ματιά μου και εύφορο έδαφος για τη δημιουργικότητά μου. Παρατηρώ τον κόσμο μέσα από ένα αόρατο, εσωτερικό πρίσμα, που δημιουργεί τμηματικές εικόνες, ξεχωρίζει το όλον, ξεκαθαρίζει την πολύβουη εικόνα που μας περιβάλει, ειδικά στο αστικό τοπίο.

Μήπως οι φωτογραφίες σου δεν είναι ένας απλός πειραματισμός με τη φόρμα, αλλά εμπεριέχουν και τη δική σου πρόταση για το πώς θα έπρεπε να είναι τα μουσεία;
Είμαι λάτρης της αρχιτεκτονικής και τα 5 μουσεία που αποτελούν το έργο Re-Genesis, είναι κτίρια διαφορετικής αρχιτεκτονικής το καθένα, γεγονός που οδήγησε και σε διαφορετική προσέγγιση από την πλευρά μου και σε διαφορετική αισθητική στο τελικό αποτέλεσμα. Θα ήθελα να υπήρχε και μια πιο μοντέρνα προσέγγιση, από πλευράς παρουσίασης γενικότερα. Το θετικό είναι ότι γίνονται προτάσεις μέσα από τα μουσεία, πολλές φορές και ρηξικέλευθης παρουσίασης, όπως είναι η δική μου δουλειά, δίπλα σε αρχαία αγάλματα και σαρκοφάγους, με όμορφο και ιδιαίτερο αποτέλεσμα, τουλάχιστον από την δική μου οπτική γωνία. Πιστεύω ότι η εποχή μας την χρειάζεται αυτή την πρόταση.. Να ξεφύγουμε λίγο από τις νόρμες του παρελθόντος, να εξορκίσουμε τα στοιχειά, να ελευθερωθούμε από προκαταλήψεις και εθελοτυφλισμούς..

Γιατί επιλέγεις την τακτοποίηση του χάους στις φωτογραφίες σου και πώς νομίζεις ότι επιδρά αυτό στο θεατή;
Ζούμε σε εποχή φρενηρών ρυθμών, πολλαπλών απαιτήσεων και συνεχούς αναζήτησης στόχων, πραγματικών ή πλασματικών.  Το  Internet  και η έκρηξη της τεχνολογίας που κατέστησε εύκολη την πρόσβαση σε αυτό ακόμη και από το κινητό μας τηλέφωνο, δημιούργησε ένα κορεσμό εικόνας και πληροφορίας που θέλει προσπάθεια για να χαλιναγωγηθεί από τον καθένα μας, αναλόγως τα ενδιαφέροντά του βέβαια. Όλα αυτά, δημιουργούν ένα χάος, γενικό και προσωπικό. Η αυστηρή συμμετρία των έργων μου, είναι μια προσπάθεια τακτοποίησης του δικού μου χάους, μια επιστροφή στο απλό, στο εύκολα αναγνώσιμο. Κρίνοντας από τα μέχρι στιγμής σχόλια των θεατών του έργου μου, θα έλεγα ότι δημιουργείται μια αίσθηση ηρεμίας και συνάμα ένας απαλός προβληματισμός στην προσπάθεια ανάγνωσης του εικαστικού έργου και ερμηνείας του. Τα έργα μου δημιουργούν διαλόγους ανάμεσα στους θεατές και στην δική μου ερμηνεία και αυτό είναι ένα πανέμορφο ταξίδι και μια προσωπική επίτευξη στόχου, καθώς θεωρώ ότι οι καλλιτέχνες οφείλουν να δημιουργούν διαλόγους, να εγείρουν  ερωτήματα , προβληματισμούς και πολλαπλές αναγνώσεις μέσα από τη δουλειά τους.






“Τρεις φωτογράφοι - Τρεις αφηγήσεις για τη Θεσσαλονίκη”Τάνια Καμίδου – Κωστής Αργυριάδης – Λίλη Ζουμπούλη 
(Περιοδικό 'Φιλμ Νουάρ' τευχ. 86  29-5-2014)

Ο Στράτος Καλαφάτης, επιμελητής των εκδόσεων και των εκθέσεων, απάντησε στις ερωτήσεις μας:

Υπάρχει 'Φωτογραφική σκηνή' στη Θεσσαλονίκη σήμερα και αν ναι από ποιους κυρίως υπηρετείται;

Από τις αρχές του '80 υπήρχε έντονη φωτογραφική κινητικότητα στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Σήμερα θα μπορούσαμε να μιλάμε για μια 'Φωτογραφική σκηνή', την οποία διαμορφώνουν, εκτός απο τους φωτογράφους της γενιάς μου, ένα κύμα νέων δημιουργών, που μας εκπλήσουν με την φρεσκάδα και την ωριμότητα του έργου τους.

Θεωρητικά μια τέτοια φωτογραφική σκηνή προκύπτει από την συνύπαρξη και συνεισφορά πολλών παραγόντων, όπως οι θεσμοί, οι γκαλερί, οι συλλέκτες, οι εκδόσεις και η εκπαίδευση. Τροφοδοτείται όμως αποκλειστικά και μόνο από το έργο των δημιουργών και των χώρων που φροντίζουν να εκκολάπτουν τους μελλοντικούς φωτογράφους.

Πού θεωρείς ότι 'τέμνονται' οι 'τρεις αφηγήσεις για τη Θεσσαλονίκη' που μας προτείνουν οι φωτογράφοι;

Οι τρεις νέοι φωτογράφοι ξεκινώντας από διαφορετικές εμπειρίες και βιώματα μιλούν για την καθημερινότητά τους χρησιμοποιώντας με εφυή τρόπο τα εργαλεία που τους προσφέρει η φωτογραφική γλώσσα που επιλέγουν. Οι εικόνες τους, χωρίς να αγνοούν το πραγματικό, καταφέρνουν να δημιουργήσουν ένα προσωπικό κόσμο, μιλώντας με αντιφάσεις για την βαθειά ουσία της φωτογραφίας. 

Πώς προέκυψε η ιδέα για τα τεύχη/καταλόγους που συνοδεύουν την κάθε έκθεση και εκδόθηκαν σε συνεργασία με το STUDIOTESSERA; Η οικονομία των υλικών που χρησιμοποιήθηκαν στην έκδοση συνέβαλε τελικά στο φωτογραφικό επιχείρημα;

Ο καλλίτερος τρόπος επικοινωνίας της φωτογραφικής εικόνας είναι μέσα από ένα φωτογραφικό έντυπο, το οποίο έχει μεγάλη διάχυση στο κοινό και διάρκεια στο χρόνο. Παρόλα αυτά το μεγάλο κόστος μιας τέτοιας παραγωγής το καθιστά απαγορευτικό για τους περισσότερους φωτογράφους. Με δεδομένη την έλλειψη θεσμικής στήριξης σε θέματα που αφορούν την εκπαίδευση, την φωτογραφική παραγωγή και τις εκδόσεις, ιδιωτικοί χώροι όπως το studiotessera και ομάδες της πόλης μας ενεργοποιούνται προσφέροντας έργο σε αυτή την κατεύθυνση. Οι εκδόσεις αυτές δε θα υπήρχαν χωρίς τον ενθουσιασμό του Σταύρου Πετσόπουλου των εκδόσεων 'Άγρα' και την ουσιαστική στήριξή τους σε όλα τα στάδια της παραγωγής. Η οικονομία των υλικών είναι ένα στοίχημα που εάν κερδηθεί θα μας δώσει την δυνατότητα να προχωρήσουμε στην υλοποίηση των επόμενων εντύπων. 

Ποια είναι τα στοιχεία που κάνουν τη φωτογραφική ενότητα 'Αποχρωματισμός' της Λίλης Ζουμπούλη να ξεχωρίζει;

Το μεγάλο της ταλέντο, η αθωότητα και ο αυθορμητισμός της, ο μοναδικός τρόπος που βλέπει και περιγράφει τα πράγματα, η ευκολία να δημιουργεί εικόνες σε διαφορετικές καταστάσεις, το πολύ νεαρό της ηλικιας της.

Αλεξία Ξαφοπούλου | Black or Blue στη nitra gallery

(Περιοδικό 'Φιλμ Νουάρ' τευχ. 84  27-3-2014)

Η Αλεξία Ξαφοπούλου απάντησε στις ερωτήσεις μας.

Στον υπότιτλο της έκθεσης χρησιμοποιείτε τις λέξεις: κάτι παλιό – κάτι νέο. Πώς το εννοείτε;

Κάτι παλιό-κάτι νέο στον τίτλο της έκθεσης, περιγράφει την πλοήγησή μου σε ήδη υπάρχουσες εικόνες. Κάτι παλιό είναι μια εμπειρία, μια εικόνα, ένα προηγούμενο έργο μου, που μετατρέπονται σε μια νέα εικόνα. Όλα τα έργα της έκθεσης δημιουργήθηκαν με αυτόν τον τρόπο, εικόνες που υπήρχαν πήραν μια νέα μορφή, με ζωγραφικά μέσα. 

Μέρος της έκθεσης αποτελείται από ζωγραφικά σας έργα που βασίστηκαν σε 'αντιγραφή' φωτογραφιών και μετά ξαναφωτογραφήθηκαν. Πώς λειτουργεί μέσα σας αυτή η απεικόνιση της απεικόνισης;

Η απεικόνιση της απεικόνισης. Με την ερώτησή σας σκέφτομαι το έργο Las Meninas του Diego Velázquez ή το θέατρο μέσα στο θέατρο στα έργα του Shakespeare. Η ζωγραφική μέσα στη ζωγραφική μετά από διαδοχικές απεικονίσεις και τα ερωτήματα για την έννοια του χρόνου και τη φύση της ζωγραφικής.

Από τη μια φαίνεται η φωτογραφία να σας απασχολεί στη δουλειά σας πολύ σοβαρά ως μέσο, από την άλλη όμως τη χρησιμοποιείτε πάντα έμμεσα ή 'πειραγμένη' με διάφορες εικαστικές παρεμβάσεις. Ποια η γνώμη σας για τη φωτογραφία ως αυτόνομο μέσο έκφρασης;

Η σχέση της φωτογραφίας με τη ζωγραφική είναι μακρά, πολυεπίπεδη και γνωστή. Θεωρώ ότι μετά τον Marcel Duchamps και τα ready made στις αρχές του 20^ου αιώνα και τον Gerhard Richter στα μέσα του 20^ου αιώνα, που αντέστρεψε τη σχέση της ζωγραφικής με τη φωτογραφία, καταργήθηκε κάθε ιδεολογικό και εννοιολογικό όριο. Σήμερα οι διαχωρισμοί και οι κατηγοριοποιήσεις έχουν εκλείψει, δεν υπάρχει αυτόνομο μέσο έκφρασης, όλα τα εικαστικά μέσα είναι διαθέσιμα και θεμιτά.

Στα έργα σας επεμβαίνετε και με τη χρήση κλωστής σε μορφή κεντήματος. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι αυτό παραπέμπει σε 'θηλυκή τέχνη';

Και η κλωστή στη ζωγραφική έχει επίσης πολλές αναφορές. Η κλωστή ως υλικό, ο καμβάς ως στοιχειώδες υλικό ζωγραφικής, η κλωστή ως παραπομπή στην ιστορία των κινημάτων που τη χρησιμοποίησαν για να συνδέσουν το λαϊκό και το φολκλόρ με την υψηλή τέχνη, και ως προφανής παραπομπή σε ένα στερεότυπο γυναικείας απασχόλησης, μια εικόνα κοινωνικά και ιστορικά κατασκευασμένη, μια διαστρέβλωση που επιβιώνει και συντηρεί τα στερεότυπα τόσο του κεντήματος όσο και των γυναικών καλλιτεχνών και των έργων τους.

Φωτογραφική ομάδα “35mm”, “Το Δέντρο που Έδινε” και μια έκθεση φωτογραφίας...

(Περιοδικό 'Φιλμ Νουάρ' τευχ. 82  27-2-2014)

Ο Αποστόλης Κεσίδης, υπεύθυνος της φωτογραφικής ομάδας “35mm”, απάντησε (με λακωνικό τρόπο είναι η αλήθεια!) στις ερωτήσεις μας.

Πώς και αποφασίσατε σε καιρό κρίσης να αναλάβετε τα έξοδα και τις ευθύνες της λειτουργίας ενός δικού σας χώρου;

Η αγάπη για τη φωτογραφία δε βάζει εμπόδια.

Υπάρχει 'υπόγεια σκηνή' στα φωτογραφικά πράγματα της πόλης και αν ναι, τί χαρακτηριστικά έχει;

Μα ναι, παντού υπάρχει, είναι η κλίκα και τα δήθεν ... φωτογραφικά δρώμενα.

Ποιές είναι αυτές οι 'εικόνες της καθημερινότητας που όλοι βλέπουμε γύρω μας, αλλά τις απωθούμε' που σας ενδιαφέρει να φωτογραφίζετε;

Είναι ο δρόμος της κρίσης, ο φόβος του περίεργου, του διπλανού μας. Το πρόβλημα είναι ότι δε θέλουμε να δούμε. Εμείς είμαστε κοντά.

Τί χαρακτηριστικά θα πρέπει να έχει κατά τη γνώμη σου μια πετυχημένη και αποτελεσματική φωτογραφία δρόμου;

Το κάδρο, η ένταση, το συναίσθημα, το θέμα του απόμακρου, ο κόσμος.

"Όλα είναι δρόμος" στον ΠΟΛΥΧΩΡΟΣ ΕΙΚΟΝΑΣ 'ΚΟΥΝΙΟ'

(Περιοδικό 'Φιλμ Νουάρ' τευχ. 80  30-1-2014)

O Ανδρέας Κατσάκος, υπεύθυνος του διαδικτυακού φωτογραφικού περιοδικού fmag και επιμελητής της έκθεσης 'Όλα είναι δρόμος' απάντησε στις ερωτήσεις μας.

Ποιος ο ρόλος του Φεστιβάλ φωτογραφίας “CONTRAST” στα φωτογραφικά δρώμενα της πόλης;

Η φωτογραφική ομάδα «Φωτοπόροι», μετά από τέσσερις επιτυχημένες διοργανώσεις της «Φωτογραφίας στα Καφέ Μπαρ της Θεσσαλονίκης» από το 2006 έως το 2009, «μεγάλωσε» το φεστιβάλ και έδωσε την δυνατότητα σε ομάδες και μεμονωμένους φωτογράφους να παρουσιάσουν την φωτογραφική τους δουλειά, προσφέροντας στην πόλη της Θεσσαλονίκης ένα σύγχρονο, μεγάλο και πλήρες φεστιβάλ φωτογραφίας. Μόνο φέτος, να φανταστεί κανείς, συμμετέχουν περίπου 150 φωτογράφοι από όλη την Ελλάδα

Ποια είναι τα όρια της κατηγορίας “Φωτογραφία δρόμου”;

Όπως αναφέρω και στο κείμενο της έκθεσης, ο "δρόμος", αποτελεί συνήθως το περιβάλλον στο οποίο ο φωτογράφος κινείται και αποτυπώνει τον πραγματικό κόσμο μέσα από τη δική του αντίληψη για αυτόν.
Παρόλα αυτά, η φωτογραφία δρόμου δεν μπορεί να κλειστεί στα στενά πλαίσια ενός ορισμού, καθώς χαρακτηρίζεται από την ευρύτητα και την πολλαπλότητα των προσεγγίσεων της.
Ο φωτογράφος κινείται σε δημόσιους χώρους με ανθρώπινη παρουσία, χωρίς να γνωρίζει ή να έχει προσχεδιάσει, τις περισσότερες φορές, το τι θα φωτογραφήσει.
Νομίζω πως ο ίδιος ο τίτλος της έκθεσης απαντάει ως ένα βαθμό επίσης σε αυτή την ερώτηση.

Ποια «χαρίσματα» νομίζεις ότι θα πρέπει να έχει ένας καλός φωτογράφος δρόμου;

Πιστεύω πως εκτός της βασικής προϋπόθεσης του να «είναι εκεί», δηλαδή να βρίσκεται στο δρόμο (πράγμα που σημάνει καθημερινά πολλές ώρες περπάτημα), θα πρέπει αρχικά να «δει» και ταχύτατα να αποτυπώσει το απρόσμενο και το τυχαίο, την μία και μοναδική στιγμή που του δίνεται η ευκαιρία να το κάνει.

Με ποια κριτήρια έγινε η επιλογή των φωτογράφων που συμμετέχουν στην έκθεση «Όλα είναι δρόμος»;

Στην έκθεση υπέβαλαν την φωτογραφική τους δουλειά 78 φωτογράφοι. Επιθυμία μου από την αρχή ήταν η έκθεση να παρουσιάσει ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα δουλειάς από Έλληνες φωτογράφους που ασχολούνται με την φωτογραφία δρόμου. Νομίζω πως οι 17 που συμμετέχουν στην έκθεση καλύπτουν όλα όσα ανέφερα στην προηγούμενη απάντηση.