2017 - Περιοδικό 'Φωτογράφος' Μονοθεματικό τεύχος Νο 12 "Προσωπικό ύφος & στυλ στη Φωτογραφία"

Η ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΥΦΟΥΣ

Πώς να προσεγγίσεις ένα τέτοιο ΜΗ θέμα; Τί να πρωτοπείς για κάτι που απλά προκύπτει εξελισσόμενο καθημερινά και διαφοροποιείται συνεχώς, έχοντας τις δικές του ανάγκες και ακολουθώντας τη δική του 'ατζέντα';

Η τέχνη εμφανίζεται ως καθρέφτης του ασυνειδήτου. Ο καλλιτέχνης υποχρεούται μόνο να έχει κατανοήσει τις δυνατότητες του μέσου του και να έχει στη διάθεσή του τον απαιτούμενο -για τις ανάγκες της δικής του έκφρασης- εξοπλισμό.

Πολλές φορές αδυνατούσα να απαντήσω σε απλές ερωτήσεις όπως 'γιατί έκανες αυτή τη φωτογραφία;', 'τι θέλεις να πεις;' .... Μια φορά πήρα την απάντηση για τα 'πώς' και τα 'γιατί' από το κείμενο που έγραψε για τις συγκεκριμένες φωτογραφίες μου μια Ιστορικός της Τέχνης!

Στη διάρκεια των περίπου 25 χρόνων που ασχολούμαι σοβαρά με τη φωτογραφία, το μόνο που θυμάμαι είναι να 'παλεύω' στα όρια του μέσου που έχω επιλέξει, έχοντας μια απεριόριστη επιθυμία και αγωνία να επεκτείνω αυτά τα όρια. Είμαι πεπεισμένος ότι αυτό δεν το κάνω απλά χάριν εντυπωσιασμού, καθώς αυτή η διαδικασία συνήθως συνοδεύεται από αυτοσαρκασμό και ένα είδος δημιουργικού πόνου, που στο τέλος καταλήγει σε μια άγρια χαρά! Στο κείμενο του καταλόγου της τελευταίας έκθεσης που έκανα την επιμέλεια (τίτλος: 'Περιβάλλοντα Γόνιμα') έγραφα μεταξύ άλλων: '...Δε μας αρέσει ο κόσμος που μας περιβάλει, εμπρός για ένα κόσμο που πλάθουμε εμείς για να μας χωρέσει και να νιώσουμε επιτέλους σαν το σπίτι μας!...'

Πέρασαν πολλά χρόνια για να αναρωτηθώ αν διαθέτω δικό μου, προσωπικό ύφος και αν η δουλειά μου είναι αναγνωρίσιμη. Είναι κάτι που λίγο μ' ενδιαφέρει, δεν το επιδιώκω και νιώθω ότι συνεχώς το υπονομεύω και το υποβάλω σε συνεχείς ανατροπές στην πράξη! Χωρίς καν να το καταλάβω, διαπίστωσα ότι έκανα Εννοιολογική Τέχνη. Τα μη συμβατικά δε υλικά που χρησιμοποποίησα και συνεχίζω να χρησιμοποιώ (λαδόκολα, χασαπόχαρτο, σχοινιά, κινηματογραφικό φιλμ, ρούχα, ψηφιδωτά σε μεταλικά πλέγματα ή σε δέντρα κλπ) μου δίνουν μια ψευδαίσθηση -όπως αποδεικνύεται- αυθεντικής έκφρασης, που όμως το επόμενο λεπτό φαίνεται πως δε μου φτάνει και νιώθω την ανάγκη να επεκταθώ πέρα και από αυτά τα όρια!

Εμείς οι φωτογράφοι του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, ως κολεκτίβα που δεν συναντιέται μόνο για τα πρακτικά ζητήματα της διοργάνωσης μιας εκδήλωσης, αλλά αγωνιά και συζητάει για τα όρια της φωτογραφίας και τη θέση της στην Σύγχρονη Τέχνη, έχουμε διαμορφώσει και πρεσβεύουμε μια αναγνωρίσιμη -ως ένα βαθμό- , διαφορετική φωτογραφία. Ως ένας από τους κύριους υπαίτιους αυτής της κατάστασης καταθέτω συνεχώς υλικά αλλά και αφήνομαι να ζυμωθώ, διαμορφώνοντας έτσι ένα πολύπλοκο προσωπικό στυλ μέσα από -ας πούμε- συλλογικές διαδικασίες!

Το γεγονός ότι κάθε επόμενη δουλειά μου είναι τελείως διαφορετική από την προηγούμενη δεν περνάει καν από την σκέψη μου, είναι κάτι που απλά συμβαίνει! Υπονομευτικά σκεπτόμενος θα μπορούσα να πω ότι ίσως αυτό είναι το δικό μου, αναγνωρίσιμο στυλ!